Əsər farsdilli ədəbiyyatın tarixinin nisbətən az öyrənilmiş bir dövrünə həsr olunub. Burada XVI-XVII əsrlərdə farsdilli poeiziyanın bir sıra aspektləri nəzərdən keçirilir, o dövrün 9 nümayəndəsinin, o cümlədən Əbdi bəy Şirazi, Vəhşi Bafqi, Möhtəşəm Kaşani, Əbul-Feyz Feyzi, Ürfi Şirazi, Nəziri Nişapuri, Talib Amuli, Kəlim Kaşani və Saib Təbrizi yaradıcılığı tədqiq edilir. Əsərdə həmin şairlərin həyat yolu, ədəbi irsi izlənilir, onların poeziyasının ideya məzmun əsası, janr xüsusiyyətləri nəzərdən keçirilir. Birinci fəsildə ilk öncə araşdırılan dövrün İran və Hindistanda tarixi şəraiti və ədəbi mühiti təqdim edilir. İkinci fəsil isə qeyd olunan 9 şairin ayrı-ayrılıqda həyat və yaradıcılıq yoluna həsr edilib.